Тегермәнгә каршы, сөңге учлап,
Дон Кихотлар барган һөҗүмгә…
Ә мин кайтам,
яшьлегемне эзләп,
Туган җиргә изге һәр җомга.
Ни эзлим соң?
Шашкан җилгә каршы
Канатланып очар өченме?
Аһ! әйләнсәм иде канатыңда, –
Шунда табар идем көчемне.
Тегермәннәр!
Төштә күрәм сезне,
Ә өнемдә – бушлык, көйсез кыр…
Яшьлегемне бирәм.
Аласыңмы?
Тик әйләндер тагын бер тапкыр!
Әйләндер дә…
Кояш белән Айның
Аргы якларынан ташларсың.
Ташларсың да,
көе килде диеп,
Көл иттереп Җирне ашларсың.
Ташлатканнар сөңгеләрне күптән,
Тәннәребез Җирне ашлаткан.
Тик, Тәңребез, аермале безне
Тегермәннәр тарткан Ашлыктан!
Шул җитәрдер!
Интектермә инде –
Җаннар он ителгән ачлыктан.
И Тегермән!
Канатыңа алчы,
Югыйсә мин артык талчыккан.